Emekli Öğretmen Salih Zeki Al Vefat Etti.
Uzun yıllar Kuzuluk Merkez ilköğretim okulunda görev yapmış olan Salih Zeki Al hastalığı nedeni ile tedavi gördüğü hastanede vefat etti.
Göz Atın
Cenazesi bugün Akyazı Gazi Süleyman Paşa camiinde kılınacak ikindi namazını müteakip Kuzuluk merkez aile mezarlığına defnedilecektir.
Merhuma ALLAHTAN RAHMET YAKINLARINA SABIRLAR DİLERİZ.
Peki Zeki Al Kimdir ?
Ben Zeki AL
27 Aralık 1947’fa yılbaşına 3 gün kala doğmuşum..
Nüfus kağıdında 02. 02. 1948 yazar.
Espiye Çam Mah. doğumluyum.
Babam memuriyet durumu ile Espiye’de evlenmiş.
Köyümüz Giresun Merkez Evren Köyü.
Babamı memurluk yaptığı yerlerde ilkokulu 4, Ortaokulu 2 ve liseyi 2 ayrı okulda tamamladım.
Giresun’da Sahil, dağbeli ve ova ilçelerimde gezip görmediğim yer kalmadı..
1969 yılında Bulancak’ta öğretmenlik ile memuriyet hayatım başladı.
5 yıl Giresun’da, 20 yıl Sakarya’da öğretmenlik yaptım. 1994 yılında emekli oldum. İstanbul’a yerleştim. İki kız çocuğu babasıyım.
Okul yıllarımda Bulancak Gençlik ile Giresun Kayadibispor’da futbol oynadım.
TSM ile Çağdaş Batı Müziği korolarında görev aldım. THM’de solo icralarım oldu.
Öğretmenlik yıllarımda kişisel resim ve ahşap işleri sergilerim oldu. Meslek hayatımda aldığım 30 ödülün 5-6 tanesi bu açtığım sergilerden..Çeşitli dergi ve gazetelerde folklor araştırmalarım yayımlandı. 45 yıldır ara vermediğim yazarlığım halan köşe yazıları yazdığım Giresun Gündem ile Trabzon Taka Gazetesi’nde devam ediyor..
48 yıl ara verdiğim türkülere 2018 yılında döndüm. Eski ve yeni türkü bestelerimden 9 tanesi klip oldu.TV’lerde gösterildi..
Halen 70 bestemden oluşan bir türkü kitabı hazırlığı içimdeyim.
……
Anadolu’da çoğu illeri gezdim.
Geldiğim bu yaşıma kadar özlemini çektiğim şey; Giresun’umuz beklediğimiz hizmetlere kavuşamadı..Adeta cezalı gözü ile bakılmış gibi göz ardı edildi..Ulaşımda, basında, ekonomide, tarımda, sağlıkta,turizmde, sporda çok geri bırakıldı. Son 20 yılda Giresun’a gelen Bakan sayısı 5’i geçmez..Neredeyse her yıl Valisi değişti..Siyasilerin sözünü verdiği zaruri projeler bile hayata geçirilemedi..Köyler terkedildi..GİRESUN 81 ilde ekonomik yönden sonuncu duruma düştü. Kaderine terk edildi..
……..
2000 yılından sonra köyler boşalmaya başladı. Köy geleceği, köy kültür, örf ve adetleri de hızla rafa kalktı. Bu durumdan imece geleneği, birlik, beraberlik, misafirperverlik hatta saygı, sevgi de etkilendi. Köye çalışan minibüsler köy bakkalları, esnafları kalmadı. Kalanlar da mutlu değil..
Akrabalar arasında kardeş çocuklarını tanımayanlar çoğaldı. Akrabalar artık düğünlerde, cenazelerde bile buluşamıyor..
Eskiden aza kanaat vardı. Herkes olanla yetinmesini bildirdi. Şimdi halk arasında para kazanma hırsı, her şeyi alt üst etti..Biribirini kazıklayanlar arttıkça arttı. Yer davaları çözümlenemez duruma geldi..Kardeşler arasındaki dargınlıklar da akrabalık ilişkilerine sekte vurdu
……..
Giresun’da mikrofonu eline alan “Giresun’dan ‘Sanayi Kenti’ olmaz! Giresun ‘Turizm Kenti’ olur” diyen seçilmişler de Giresunluları gereken turizm hizmetine kavuşturamadı.
Giresun tarihi dokusunun, taşevlerinin talan edilmesine göz yumuldu..Komşu iller gibi Giresun’u cazip hale getirecek tesisler yapamadık. Tarihten gelenlere de bakmadık, kaderine terk ettik. Giresun tarihi dokusuna sahip çıkamadı. Zeytinlik Evleri olarak anılan taşevlerin restorasyonu bile Trabzon’un insafında ..Restorasyon olacak evlerdeki iskeleleri sarmaşık sardı, ahşap iskeleler çürüdü. Giresun’da bu gidişle, restorasyon olacak tasevlerin tamamı 200 yılda ancak biter..Her yıl bir eve izin veriliyor..
…….
Doğu Karadeniz’de en doğal yaylalar Giresun’da kaldı. Doğaya zarar vermeden, yapılacak tatil köyleri, yaylalarımızı görmek için gelen gidenleri artırır. Yurdumuzda deniz kıyıları talan edildi. Yaylalarda buna izin verilmemeli..Yapılacak konaklama tesisleriyle gezip görülecek yerler korumamalı .
…..
Kulakkaya, Bektaş, Kümbet, Paşakonağı, Sisdağı gibi Giresun Yayla Turizm Kentleri yabancı ve yerli turistlerden beklenen ilgiyi görmedi..Sadece Giresunlular gurbetten gelince bu yaylaları uğrak yeri yapıyor..
Kulakkaya dışında kendisine çeki düzen veren olmadı ..Turizm merkezlerinfe bir WC sorunu bile halkedilemedi..
Bu yayla kentlerimiz ciddi şekilde tanıtılmaması, belgesellerle geniş kitlelere ulaşamamşı en büyük hantikap..
Konaklama sorunu hat safhada..
Giresun kültürünü, sanatını sergiliyemiyor. Turkiye’de tek ‘Kültür Sanat Konferans Binası’ olmayan il Giresun..Geçmişten günümüze Giresun kültürünü, sanatina taşıyan atalarımıza bile saygısız durumdayız.
Giresun şehitlerini anmak için her yıl il dışına çıkar. Giresun modern bir şehitliğinde kavuşturamadı..Çamoluk, Alucra Şehitliği gibi bir şehitliğimiz Giresun merkezde yok..
Isminin basina Şehit adı eklenecek tek il Giresun..”Şehitgiresun”
…..
Giresun oba illeri gibi hayvancılığa müsait bir il değil. Alucra, Çamoluk, Şebinkarahisar gibi ova ilçelerinde hayvancılık| yapılabilir. Ancak bu ilçe halkımız da 1939 yılından bu yana gurbette akın ettiler. Çoğu gurbette malk mülk sahibi. Bu ilçelerimizdeki köyleri yazlık gibi kullanıyorlar..
Kışın köyler boş..Giresun’da hayvancılık zor..
Avrupa’da yaşayanlar temelli dönüşü düşünenler yok denecek kadar az. Çoğu ailelerin çocukları Türkçe konuşamıyorlar..Bu çocukların baba ocaklarında yaşaması için dönmeleri beklenemez..
Zamanın akışı bu dönüşlere nasıl izin verir nilinmez. Onu da zaman gösterecek. Günümüzdeki Corona virüs belası vatandaşı köye döndürmeye yetmiyor. Kalabalık şehirlerde yaşayanları, bu şehirlerden dönmesi kısa zamanda beklenmiyor zaten..Evliliklerde şehir çeşitliliğini artırdı. İnsanlar köyünden çok rahat edeceği, huzur bulacağı yerleri tercih ediyor..Giresun’un gelismemesinin sebeplerinden biri de bu. Gurbetteki Giresunlu yatırımcı Giresun’u düşünmüyor. Giresun’da kazananlar, Giresun dışına yatırım yapıyor. İlçe esnafları da aynı..İlçesinde kazanır, yatırımı gurbetteki illere yapar..
Şu zamanda Giresunluların dönüş yapmalarını değil, Giresun’da yaşayanların insan gibi hizmet almalarını, zaruri eksikliklerinin giderilmesini düşünüyorum. Bu eksikler tamamlanınca Giresun’a dönenlerde artış olacaktır zaten..
Hoşçakalın. .Saygılar..
27 Aralık 1947’fa yılbaşına 3 gün kala doğmuşum..
Nüfus kağıdında 02. 02. 1948 yazar.
Espiye Çam Mah. doğumluyum.
Babam memuriyet durumu ile Espiye’de evlenmiş.
Köyümüz Giresun Merkez Evren Köyü.
Babamı memurluk yaptığı yerlerde ilkokulu 4, Ortaokulu 2 ve liseyi 2 ayrı okulda tamamladım.
Giresun’da Sahil, dağbeli ve ova ilçelerimde gezip görmediğim yer kalmadı..
1969 yılında Bulancak’ta öğretmenlik ile memuriyet hayatım başladı.
5 yıl Giresun’da, 20 yıl Sakarya’da öğretmenlik yaptım. 1994 yılında emekli oldum. İstanbul’a yerleştim. İki kız çocuğu babasıyım.
Okul yıllarımda Bulancak Gençlik ile Giresun Kayadibispor’da futbol oynadım.
TSM ile Çağdaş Batı Müziği korolarında görev aldım. THM’de solo icralarım oldu.
Öğretmenlik yıllarımda kişisel resim ve ahşap işleri sergilerim oldu. Meslek hayatımda aldığım 30 ödülün 5-6 tanesi bu açtığım sergilerden..Çeşitli dergi ve gazetelerde folklor araştırmalarım yayımlandı. 45 yıldır ara vermediğim yazarlığım halan köşe yazıları yazdığım Giresun Gündem ile Trabzon Taka Gazetesi’nde devam ediyor..
48 yıl ara verdiğim türkülere 2018 yılında döndüm. Eski ve yeni türkü bestelerimden 9 tanesi klip oldu.TV’lerde gösterildi..
Halen 70 bestemden oluşan bir türkü kitabı hazırlığı içimdeyim.
……
Anadolu’da çoğu illeri gezdim.
Geldiğim bu yaşıma kadar özlemini çektiğim şey; Giresun’umuz beklediğimiz hizmetlere kavuşamadı..Adeta cezalı gözü ile bakılmış gibi göz ardı edildi..Ulaşımda, basında, ekonomide, tarımda, sağlıkta,turizmde, sporda çok geri bırakıldı. Son 20 yılda Giresun’a gelen Bakan sayısı 5’i geçmez..Neredeyse her yıl Valisi değişti..Siyasilerin sözünü verdiği zaruri projeler bile hayata geçirilemedi..Köyler terkedildi..GİRESUN 81 ilde ekonomik yönden sonuncu duruma düştü. Kaderine terk edildi..
……..
2000 yılından sonra köyler boşalmaya başladı. Köy geleceği, köy kültür, örf ve adetleri de hızla rafa kalktı. Bu durumdan imece geleneği, birlik, beraberlik, misafirperverlik hatta saygı, sevgi de etkilendi. Köye çalışan minibüsler köy bakkalları, esnafları kalmadı. Kalanlar da mutlu değil..
Akrabalar arasında kardeş çocuklarını tanımayanlar çoğaldı. Akrabalar artık düğünlerde, cenazelerde bile buluşamıyor..
Eskiden aza kanaat vardı. Herkes olanla yetinmesini bildirdi. Şimdi halk arasında para kazanma hırsı, her şeyi alt üst etti..Biribirini kazıklayanlar arttıkça arttı. Yer davaları çözümlenemez duruma geldi..Kardeşler arasındaki dargınlıklar da akrabalık ilişkilerine sekte vurdu
……..
Giresun’da mikrofonu eline alan “Giresun’dan ‘Sanayi Kenti’ olmaz! Giresun ‘Turizm Kenti’ olur” diyen seçilmişler de Giresunluları gereken turizm hizmetine kavuşturamadı.
Giresun tarihi dokusunun, taşevlerinin talan edilmesine göz yumuldu..Komşu iller gibi Giresun’u cazip hale getirecek tesisler yapamadık. Tarihten gelenlere de bakmadık, kaderine terk ettik. Giresun tarihi dokusuna sahip çıkamadı. Zeytinlik Evleri olarak anılan taşevlerin restorasyonu bile Trabzon’un insafında ..Restorasyon olacak evlerdeki iskeleleri sarmaşık sardı, ahşap iskeleler çürüdü. Giresun’da bu gidişle, restorasyon olacak tasevlerin tamamı 200 yılda ancak biter..Her yıl bir eve izin veriliyor..
…….
Doğu Karadeniz’de en doğal yaylalar Giresun’da kaldı. Doğaya zarar vermeden, yapılacak tatil köyleri, yaylalarımızı görmek için gelen gidenleri artırır. Yurdumuzda deniz kıyıları talan edildi. Yaylalarda buna izin verilmemeli..Yapılacak konaklama tesisleriyle gezip görülecek yerler korumamalı .
…..
Kulakkaya, Bektaş, Kümbet, Paşakonağı, Sisdağı gibi Giresun Yayla Turizm Kentleri yabancı ve yerli turistlerden beklenen ilgiyi görmedi..Sadece Giresunlular gurbetten gelince bu yaylaları uğrak yeri yapıyor..
Kulakkaya dışında kendisine çeki düzen veren olmadı ..Turizm merkezlerinfe bir WC sorunu bile halkedilemedi..
Bu yayla kentlerimiz ciddi şekilde tanıtılmaması, belgesellerle geniş kitlelere ulaşamamşı en büyük hantikap..
Konaklama sorunu hat safhada..
Giresun kültürünü, sanatını sergiliyemiyor. Turkiye’de tek ‘Kültür Sanat Konferans Binası’ olmayan il Giresun..Geçmişten günümüze Giresun kültürünü, sanatina taşıyan atalarımıza bile saygısız durumdayız.
Giresun şehitlerini anmak için her yıl il dışına çıkar. Giresun modern bir şehitliğinde kavuşturamadı..Çamoluk, Alucra Şehitliği gibi bir şehitliğimiz Giresun merkezde yok..
Isminin basina Şehit adı eklenecek tek il Giresun..”Şehitgiresun”
…..
Giresun oba illeri gibi hayvancılığa müsait bir il değil. Alucra, Çamoluk, Şebinkarahisar gibi ova ilçelerinde hayvancılık| yapılabilir. Ancak bu ilçe halkımız da 1939 yılından bu yana gurbette akın ettiler. Çoğu gurbette malk mülk sahibi. Bu ilçelerimizdeki köyleri yazlık gibi kullanıyorlar..
Kışın köyler boş..Giresun’da hayvancılık zor..
Avrupa’da yaşayanlar temelli dönüşü düşünenler yok denecek kadar az. Çoğu ailelerin çocukları Türkçe konuşamıyorlar..Bu çocukların baba ocaklarında yaşaması için dönmeleri beklenemez..
Zamanın akışı bu dönüşlere nasıl izin verir nilinmez. Onu da zaman gösterecek. Günümüzdeki Corona virüs belası vatandaşı köye döndürmeye yetmiyor. Kalabalık şehirlerde yaşayanları, bu şehirlerden dönmesi kısa zamanda beklenmiyor zaten..Evliliklerde şehir çeşitliliğini artırdı. İnsanlar köyünden çok rahat edeceği, huzur bulacağı yerleri tercih ediyor..Giresun’un gelismemesinin sebeplerinden biri de bu. Gurbetteki Giresunlu yatırımcı Giresun’u düşünmüyor. Giresun’da kazananlar, Giresun dışına yatırım yapıyor. İlçe esnafları da aynı..İlçesinde kazanır, yatırımı gurbetteki illere yapar..
Şu zamanda Giresunluların dönüş yapmalarını değil, Giresun’da yaşayanların insan gibi hizmet almalarını, zaruri eksikliklerinin giderilmesini düşünüyorum. Bu eksikler tamamlanınca Giresun’a dönenlerde artış olacaktır zaten..
Hoşçakalın. .Saygılar..
